Καθένας είναι μια πληγή    
κι ένα παράπονο κρυφό στάζει σαν βρύση
και περιμένει την στιγμή
που όρθιος θα σηκωθεί και θα το τραγουδήσει.

Καθένας είναι μια φωνή
και μια ανάσα πρωινή βουτάει σαν δύτης
και παίρνει ήχους της ψυχής
ζωή να δώσει να τους τραγουδήσει.

Κάποτε εγώ κι εσύ θα βγούμε δεν μπορεί 
πάνω στη θάλασσα
θα διαλυθούμε μαζί όπως ορμάει η βροχή
μέσα στη θάλασσα

Κάποτε εγώ κι εσύ θα βρούμε αναπνοή
κάτω στη θάλασσα
θα ενωθούμε εμείς όπως ενώνει η βροχή
τον ουρανό με τη θάλασσα. 

Δεν θα 'μαι εγώ το σφυρί δεν θα 'σαι εσύ η πληγή
θα 'μαστε η θάλασσα
Δεν θα 'μαι εγώ η πληγή δεν θα 'σαι εσύ το σφυρί
θα 'μαστε θάλασσα.

Θα είμαι εγώ η φωνή θα είσαι εσύ η  πνοή 
θα `μαστε η θάλασσα 
Θα είσαι εσύ η ζωή θα είμαι εγώ η ψυχή 
θα `μαστε  θάλασσα

Μαργαρίτα Βασιλάκου